۱۱۸۲۵.الإمامُ الرِّضا عليه السلام :لَيسَتِ العِبادَةُ كَثرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلاةِ، وَ إنَّما العِبادَةُ كَثرَةُ التَّفَكُّرِ في أمرِ اللّه ِ.۱
(انظر) الإمامة الخاصّة : باب ۲۰۸.
۲۴۶۱
العِبادَةُ غَيرُ المَقبولَةِ
۱۱۸۲۶.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :العِبادَةُ مَعَ أكلِ الحَرامِ كالبِناءِ عَلَى الرَّملِ، و قيلَ : عَلَى الماءِ.۲
۱۱۸۲۷.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ للّه ِِ مَلَكا يُنادي عَلى بَيتِ المَقدِسِ كُلَّ لَيلَةٍ : مَن أكَلَ حَراما لَم يَقبَلِ اللّه ُ مِنهُ صَرْفا و لا عَدْلاً. وَ الصَّرفُ النّافِلةُ، و العَدلُ الفَريضَةُ.۳
۱۱۸۲۸.عنه صلى الله عليه و آله :بِئسَ العَبدُ عَبدٌ خُلِقَ لِلعِبادَةِ فألهَتْهُ العاجِلَةُ عَنِ الآجِلَةِ، فازَ بِالرَّغبَةِ العاجِلَةِ و شَقِيَ بِالعاقِبَةِ.۴
۱۱۸۲۹.عنه صلى الله عليه و آله :مَنِ اكتَسَبَ مالاً حَراما لَم يَقبَلِ اللّه ُ مِنهُ صَدَقةً و لا عِتْقا و لا حَجّا و لا اعتِماراً، و كَتَبَ اللّه ُ جَلَّ و عَزَّ بِعَدَدِ أجرِ ذلِكَ أوزارا، و ما بَقِيَ مِنهُ بَعدَ مَوتِهِ كانَ زادَهُ إلَى النّارِ، و مَن قَدَرَ عَلَيها فتَرَكَها مَخافَةَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ دَخَلَ في مَحَبّةِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ و رَحمَتِهِ، و يُؤمَرُ بِهِ إلَى الجَنَّةِ.۵
۱۱۸۲۵.امام رضا عليه السلام :عبادت به فراوانى روزه و نماز نيست بلكه عبادت به بسيار انديشيدن در كار خداست.
۲۴۶۱
عبادتِ نا پذيرفتنى
۱۱۸۲۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :عبادتِ توأم با حرام خوارى، چون ساختمانى است بر روى شن، و به قولى: بر روى آب.
۱۱۸۲۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خدا را فرشته اى است كه هر شب بر فراز بيت المقدس بانگ مى زند: هر كس مال حرامى بخورد، خداوند از او نه صرف مى پذيرد و نه عدل؛ صرف. عمل مستحبى است و عدل. عمل واجب.
۱۱۸۲۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :چه بد بنده اى است، آن بنده اى كه براى عبادت آفريده شده، اما دنيا او را از آخرت غافل كرده است، به خواهشهاى زودگذر دنيوى دست يافته و در عاقبت (آخرت) بدبخت شده است.
۱۱۸۲۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كه مال حرامى را كسب كند، خداوند از او نه صدقه اى (زكاتى) مى پذيرد و نه آزاد كردن بنده اى و نه حجّى و نه عمره اى. و خداوند عزّ و جلّ به اندازه ثواب اين كارها براى او گناه بنويسد و آنچه از آن مال. پس از مرگ او باقى ماند، ره توشه اش به سوى دوزخ باشد. اما اگر كسى بتواند مال حرامى را به دست آورد و از ترس خداوند عزّ و جلّ آن را رها كند، مشمول محبّت و رحمت خداوند عزّ و جلّ گردد و دستور داده شود كه او را به بهشت برند.
1.تحف العقول : ۴۴۲.
2.عدّة الداعي : ۱۴۱.
3.عدّة الداعي : ۱۴۰.
4.النوادر للراوندي : ۱۴۵/۱۹۸.
5.أعلام الدين : ۴۱۴.